“Samen wandelen, dat maakt me verschrikkelijk blij”

“Ik heb een enorme bewondering voor mevrouw Van Dijk, het is hartverwarmend hoe zij in het leven staat. Haar karakter houdt haar op de been. Ze wandelt ondanks haar beperkingen zo goed, het is vreselijk knap. Nu in coronatijd is haar dagbesteding weggevallen. Zelf heb ik ook minder om handen, dus wandelen we nu wat vaker samen. We zijn hierdoor nog meer naar elkaar toe gegroeid."

Tijdens het wandelen vertel ik wat ik zie. “Oh wat zijn de luchten vandaag ontzettend mooi! Nu is er voor ons een prachtige grote boom die helemaal in bloei staat”. Ze geniet er volop van! Voor mij is ze een inspiratiebron, ik zie haar als een voorbeeld voor anderen. Ik denk dan bij mezelf: moet je nou eens kijken hoe goed ze dit doet en wat zij voor elkaar krijgt ondanks haar leeftijd en haar zeer beperkte zicht en gehoor. Ik merk dit ook aan reacties van de mensen op straat: “Wat leuk dat jullie aan de wandel zijn!”. Mensen zien toch dat je op zo’n manier met 1,5 meter afstand best heel goed met een oudere naar buiten kunt. We wandelen al gauw een uur en kletsen aan een stuk door. Vooral ook over Zwolle weet ze zoveel te vertellen. Ze is elke keer zo dankbaar! Ze blijft me maar bedanken. Dan zeg ik: "U hoeft me niet te bedanken, want u geeft me net zo veel terug." En zo voel ik dat ook echt!

Ik heb veel mantelzorg voor mijn ouders gedaan. Ik merkte dat in verpleeghuizen mensen die weinig bezoek kregen daaronder leden. Toen besloot ik om, als de tijd rijp was, een maatje te worden voor iemand die alleen is. Intussen werd ik zelf ernstig ziek. Ik heb toen enorm veel gehad aan vrijwilligers in het ziekenhuis en aan Intermezzo. Ik ben de drempel overgegaan om hulp te vragen en te ontvangen. Dat heeft me veel gebracht. De warmte die ik heb gevoeld was helend. Er zijn zoveel mooie en lieve mensen! Nu het weer goed met me gaat vind ik het heel erg leuk om iets terug te doen. Om iets te geven. Tijdens mijn herstel wandelde ik veel en zag ik ook wat een prachtige, fijne en ondernemende stad Zwolle is. Daar wil ik mijn steentje aan bijdragen. Wandelmaatje zijn, dat was iets voor mij! Ik kreeg een tip om contact op te nemen met ZwolleDoet! en zo is het balletje gaan rollen.

Mevrouw van Dijk: “Ik kan zelf natuurlijk nergens meer komen, ik durf met geen mogelijkheid alleen naar buiten. Dat is best wel pijnlijk. Daarom ben ik zo gelukkig dat Margot met me wil wandelen, want dat verzet even de gedachten. Ze kent me goed en ze weet wat ik wel en niet kan. Zo blijf ik in beweging en dat wil ik ook graag, want als ik een week lang niet buiten loop dan merk ik meteen dat het achteruit gaat, het lopen wordt dan direct weer moeilijker. Tussen Margot en mij klikt het ongelofelijk goed, ik ben dol op haar. Ze is zo ontzettend enthousiast en zo lief! Ik heb echt geluk, want ik mag haar ook bellen. Als we wandelen, hebben we het over allerlei dingen. Het is heerlijk en ik geniet er echt van”.

Dochter mevrouw Van Dijk: “Mijn moeder is een dappere vrouw die haar stinkende best doet om te overleven in haar eigen huis. Mijn vader heeft haar lang verzorgd. Toen hij overleed gaf ze aan dat ze ondanks haar groeiende blindheid op zichzelf wilde blijven wonen. Ik woon zelf in Brabant, dus op afstand organiseer ik alles om haar heen. Ze krijgt twee keer per dag thuiszorg. Maar zij kunnen geen boodschappen doen of haar hoorapparaat wegbrengen. De vuilnisbak aan de weg zetten lukt haar nog wel, maar ophalen is een ander verhaal: hoe weet ze welke van haar is zonder dat ze het nummer kan zien? Ik ben als mantelzorger altijd bezig met het organiseren van een netwerk voor haar in Zwolle. Hierover heb ik veel contact onder meer met het Steunpunt Mantelzorg.”

“Het gaat er niet om mijn moeder alles uit handen te nemen. Ik geloof erin dat als je mensen zelfstandig wilt houden, dat je ze de beschikking moet geven over wat zij belangrijk vinden. Mensen hebben een heel leven achter zich waarin ze alles zelf konden. Wanneer er dan vanwege ouderdom beperkingen komen, moet je dit niet afnemen. Zorg juist dat ze de eigen verantwoordelijkheid over hun leven houden, dat ze hun eigen keuzes maken en stimuleer ze zelf te bepalen waarvoor ze hulp nodig hebben. Zo hou je ze zolang mogen op eigen benen. Ze blijven beter bij de tijd, want je dwingt ze om te blijven nadenken over hun eigen leven.

Mijn moeder woont nog in haar eigen huis, dat is haar veilige haven, daar is ze op haar sterkst. Ze zet er koffie voor je, ze kookt haar eigen maaltijden en ze heeft haar computer waarmee ze mailt. Wanneer we haar zouden verhuizen, raakt ze veel vaardigheden kwijt. Langer in het eigen huis laten wonen, vraagt niet om standaardzorg maar om maatwerkoplossingen. De ingeschakelde vrijwilligers, waaronder Margot waar mijn moeder heel dol op is, zijn een onderdeel van dat maatwerk. Wanneer je het op die manier aanpakt, neem je de mens als uitgangspunt en niet het zorgsysteem.